We gaan pasen vieren

Veel mensen vieren 4 april Pasen. De kerk viert Pasen vanaf Palm­zon­dag. Die zon­dag wordt de Heer als koning binnen­ge­haald. Hij is de beloofde Messias, gezegend Hij die komt in de naam van de Heer; Hosanna in den Hoge. Ook spreken we over het paas­tri­duüm dat op Witte Donder­dag begint met de vie­ring van het laatste avondmaal waarin Jezus zijn Pasen beleeft, zijn doorgang, zijn overgang.

Lijden en ver­rij­ze­nis

Met Pasen vieren we het lij­den met de dood van Christus en dan zijn ver­rij­ze­nis. Pasen heeft twee kanten, het lij­den en de dood van Christus, met deze afwij­zing en zijn ver­rij­ze­nis. Hier vieren wij de kern van het chris­te­lijk geloof.

De dood van Christus is er omdat de dood alle mensen treft, gelovig of niet. Christus heeft ons mens-zijn gedeeld, met alles wat wij meemaken, tot en met lij­den en dood, tot het uiterste toe. Dit is voor iedere mens vaak niet ge­mak­ke­lijk. Het stelt zoveel vragen aan de mens. Wat is de zin van het leven als de dood het einde is. En is dit echt het einde, zoals steeds meer mensen menen. De dood is als een ondergang. Je bent nergens meer, dood en begraven; je gaat tot ontbin­ding over en na een korte of lange tijd ben je ook vergeten.

Het is heel ingrijpend. Want we willen iemand zijn; we willen leven en dat het goed gaat. We horen Jezus dan ook bid­den; Red mij uit dit uur. Ook in de hof van Olijven bidt Hij: Laat deze beker mij voorbij gaan. Niemand kiest zomaar voor het lij­den en dood. Het lijkt zinloos.

Hoop

Maar dan veran­dert het per­spec­tief. Het is niet doodlopend. Er is een ope­ning. Jezus weet dan ook dat hier zijn opdracht ligt. Dit is en wordt zijn beslissend uur. Het zal de uit­ein­delijke ver­heer­lij­king van Gods barm­har­tige liefde wor­den. God gaat winnen, ook al lijkt hij in eerste instantie verloren te hebben en afge­schre­ven te zijn. Christus gaat deze macht van de boze breken met zijn liefde; de macht van de boze gaat heel ver, tot deze dood van Christus, van God zelf, maar daarna kan de boze niets meer.

God kan ver­der gaan. Hoe won­der­lijk is het heils­plan van God. Wat ten dode opge­schre­ven is, is niet verloren. Ook al gaat de kerk een weg ten dode; ze zal altijd weer kunnen opleven vanuit dit geloof en met deze liefde. Dat moet steeds verkon­digd wor­den, als we spreken over de evangeli­sa­tie. Dit bouwt de kerk weer op. Zo krijgen zijn lij­den de dood een zin, ook voor ons, als lij­den en dood in ons leven komen.

Twijfel niet. Jezus spreekt daar over met het prach­tige beeld van de graan­kor­rel. Als de graan­kor­rel niet in de aarde valt en sterft, blijft hij alleen, maar als hij sterft en uiteen valt in de aarde, dan brengt hij veel vrucht voort. Jezus gebruikt dit beeld om dui­de­lijk te maken dat zijn leven, met zijn lij­den en dood een bete­ke­nis hebben. Het is niet zinloos. Het wordt vrucht­baar.

Wie ziet het? Wie begrijpt het? Christus leeft en geeft leven. Daarom ook: wie doet er mee met Hem. Wie wil Hem volgen en dienen met zijn of haar leven. Jezus zegt het zo: Waar ik ben, daar zal ook mijn die­naar zijn. Waar zien we Jezus? Altijd op het kruis. Uit­ein­de­lijk is het christen zijn, deze navol­ging van Christus, heel ingrijpend. Wie begrijpt het wat christen zijn is, wat leer­ling zijn inhoudt. Christus zegt steeds de waar­heid. Wie zijn leven bemint, verliest het; wie zijn eigen leven probeert te red­den, zal het verliezen.

De mens houdt veel van zich­zelf. Hij verde­digt zich­zelf. Hij wil alles red­den, maar niemand kan zijn eigen leven red­den, hooguit een tijdje. Je kunt je leven opbouwen, met werk en gezin, met geld en carrière en aanzien, maar je moet alles loslaten en je staat met lege han­den. Het om­ge­keerde is de waar­heid. Wie zijn leven geeft met deze liefde, en prijsgeeft, zal het bewaren tot eeuwig leven.

Dit zal altijd een strijd voor de mens zijn, want wij willen niet sterven; wij willen niets verliezen; wij willen ons­zelf niet verloochenen, onze ideeën en onze plannen en onze eigen gedachten. We hou­den aan van alles vast, maar we zullen het niet behou­den. Weten wat het christen zijn is, is nog iets anders dan het zelf ook doen.

Kruis­weg

Er is een verschil tussen de kruis­weg bid­den en de staties nagaan met een intens gevoel en zelf deze kruis­weg gaan, bij wat je wordt aan­ge­daan door mensen of bij wat er gebeurt. We maken het door onze opstan­dig­heid zwaar­der en moei­lijker. Zie naar Jezus. Hij legt zijn leven in Gods hand. God is zijn en ook onze Vader. Gelooft u dat? Het leven is zeker een strijd; de be­proe­vingen zijn er altijd; er is het verdriet en het lij­den met de tranen en de pijn, zeker. Maar God is er ook. Er kan die erva­ring zijn. Jezus leeft.

Opeens krijgt iemand nieuwe moed, nieuwe kracht om er door­heen te kunnen gaan, niet omdat hij zo sterk is, maar omdat Christus er is. Ons leven is door de dood getekend, met het lij­den, maar Hij wint. De ver­rij­ze­nis van Christus is het ant­woord van God voor ons.

Goede Week

De Goede Week staat bijna voor de deur. Palm­zon­dag is ook passie­zon­dag; het is een week om echt te gaan en er door heen te gaan en de kracht van Pasen te ont­van­gen. Dan kunnen we leven en wordt ons leven vrucht­baar, zoals de graan­kor­rel die alleen als deze sterft vrucht draagt. Geloof in Pasen en je kunt altijd leven. God heeft de wereld gered met zijn eeuwige liefde.