Viering van de Eucharistie

Als katholieken zijn we gewend om elke zondag de Eucharistie te vieren.

Als katho­lie­ken zijn we gewend om elke zon­dag de Eucha­ris­tie te vieren. De protestan­ten vieren maar enkele keren per jaar het avondmaal, tot mis­schien eens per maand. Er gaan daar wel stemmen op om het elke week te vieren, want dat is eigen­lijk de bedoeling, om dit elke week te vieren, zoals wij doen, zelfs als een ver­plich­ting. Waarom zou dat zo zijn?

Het is heel wat om elke zon­dag Eucha­ris­tie te vieren, met dit brood en deze wijn.Wij zijn er zo aan gewend en we vin­den het zo gewoon, dat een groot aantal het ook een beetje los laat deze trouwe weke­lijk­se Eucha­ris­tie.
Wat is dit toch deze weke­lijkse Eucha­ris­tie.

We komen niet alleen samen rond het Woord van God, met de preek, die elke week weer nieuw is, maar dan wordt het gevierd met brood en wijn.
Het zijn gewone tekenen, van elke dag. Eten en drinken; we moeten dat elke dag doen. En toch is het hier heel bij­zon­der.

Aller­eerst is het brood ongede­semd brood. Het heeft dus een bij­zon­dere bete­ke­nis.En ook al heeft de Eucha­ris­tie iets van een maal­tijd, met een mooie tafel. Het is zo weinig wat we krijgen, dat het inder­daad om meer moet gaan. En daar oog voor krijgen. Wat wil God ons geven?

Op Sacra­ments­dag hoor­den we het evan­ge­lie van de won­der­ba­re broodvermenigvuldi­ging. Een bekend evan­ge­lie, en won­der­baar­lijk, dat zoveel te mensen eten krijgen.

Wat heeft het met de Eucha­ris­tie te maken? Er is voor de goede ver­staan­der een ver­wij­zing naar de Eucha­ris­tie. Jezus neemt het brood, sloeg zijn ogen ten hemel, brak het brood en gaf het. Jezus beleeft alles met het oog op zijn missie, niet alleen dat Hij zijn leven gaat geven op het kruis, maar ook dat Hij door zijn ver­rij­ze­nis de dood breekt en de hemel voor ons opent.
Zo wordt de eucha­ris­tie teken dat God voor ons wil zorgen, er voor ons wil zijn, in leven en in sterven.

De Commu­nie is een veel beter medicijn, dan elke Eutha­na­sie­pil. Zo wordt de Eucha­ristie een feestmaal, als een gastmaal van het eeuwig leven, dat de mensen moed en hoop geeft; dat geeft een eutha­na­siepil zeker niet, want het legt zich neer bij de zinloos­heid van het leven, van het lij­den en het sterven. Daar wil God juist een ant­woord op geven, waar wij niet ver­der kunnen.

Jezus geeft een voorproef­je van het gastmaal van het eeuwig leven met deze won­der­lijke broodver­me­nigvuldi­ging; de joden hebben dat heel goed begre­pen. Ze zien in Hem de Messias die moest komen.
Zo heeft de Eucha­ris­tie heel veel in zich. Het wordt ook weleens een bruiloftsmaal genoemd. En inder­daad de bruide­gom geeft zich­zelf aan de bruid, die haar man mag ont­van­gen, hele­maal.

De liefde die mensen voor elkaar mogen hebben zal ook een offerlief­de moeten zijn.
Dat is de vraag: wat hebben we voor elkaar over of laten we elkaar over aan het eigen lot, zoals de leer­lin­gen zei­den: stuur de mensen maar weg, dat ie­der­een voor zich­zelf kan zorgen. Wij kunnen toch niet voor al dat volk eten kopen. Wij kunnen toch niet voor ie­der­een zorgen, en het lot van de hele wereld op ons nemen.

Zo denkt de mens, maar zo denkt God niet. Dat laat Jezus steeds zien tot in deze vervulling op het kruis waar Hij zich helemaal geeft.
De Eucha­ris­tie is dus zeker niet samen eten, samen delen. Het klinkt mooi en deden we het maar, want we delen helemaal niet, laat staan dat we alles geven.

De Eucha­ris­tie wil ons dus niet een voor­beeld geven, maar deze gave dat ons leven veran­dert. Christus geeft zich­zelf, Hij geeft zich weg Hij wil en kan dat ook in ons doen, zodat wij alle angst en zorgen verliezen door Chris­tus' ver­rijzenis.

Zo is de eucha­ristie ten diepste het paas­mys­te­rie van Christus, waarin Hij zich­zelf weggeeft, echt prijsgeeft, opoffert, en zo een weg opent naar eeuwig leven, met deze wijn, van­wege de vreugde die de wijn geeft, teken van het nieuwe verbond, dat God met ons, met de hele mens­heid heeft willen sluiten.

Zo is de Eucha­ris­tie een feest, met het door­bre­ken van Gods geest in ons en zo in de hele wereld. Het is dus heel nood­za­ke­lijk om de Eucha­ris­tie te blijven vieren, week in week uit; dat Christus zijn werk in ons kan doen, om ons te bevrij­den, om ons te sterken, te voe­den, en ons zijn Geest kan geven.

Doet dit tot ge­dach­te­nis aan Mij en laat Mij tot leven komen in jou. Ik zal je verzadi­gen. Dat is de gave van het eeuwig leven. Dat vieren we en ont­van­gen we en het mag ons leven steeds meer vervullen. Amen